تپه پوستچی سرنخی مهم برای گاهنگاری فرهنگ های ساکن دشت و شهر شیراز
تاریخ انتشار: ۱ آبان ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۲۰۳۷۲۴
محوطه تپه پوستچی از لحاظ تاریخی در حقیقت یکی از سرنخ های مهم برای بازسازی توالی تاریخی و گاهنگاری چندین هزار ساله فرهنگ های ساکن دشت و شهر شیراز خواهد بود.
به گزارش امتداد نیوز به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری ، علیرضا سرداری عضو هیئت علمی پژوهشکده باستان شناسی و یکی از سرپرستان هیأت باستان شناسی با اعلام این خبر گفت : فصل سوم کاوش های باستان شناسی تپه پوستچی شیراز که پیش از این فصل، درقالب برنامه مشترک پژوهشکده باستان شناسی و دانشگاه هنر شیراز در سال های ۱۳۹۵ و ۱۳۹۶ صورت می گرفت، امسال با همکاری شهرداری شیراز در چشم اندازی گسترده تر در حال انجام است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
او هدف مطالعات این فصل را شناخت آثار و لایه های فرهنگی این دهکده پیش از تاریخی شیراز در دوره های مختلف از هزاره های ششم تا چهارم پیش از میلاد اعلام کرد .
سرداری افزود : این تپه که در سال های گذشته، بسیار مورد تخریب قرار گرفته و نیمی از آن در فرایند ساخت وسازهای شهری نابود شده، در سال ۱۳۹۵ در فهرست آثار ملی ثبت و در سال ۱۳۹۶ تعیین عرصه و حریم شد.
این باستان شناس تصریح کرد :کاوش های لایه نگاری فصول پیشین در این محوطه، آثاری از دوره های فرهنگی «شمس آباد» مربوط به اواخر هزاره ششم از میلاد و «باکون» متعلق به هزاره پنجم پیش از میلاد را آشکار ساخته و در این فصل تلاش خواهد شد ساختارهای سکونتی، شواهد معماری و آثار فرهنگی در مقیاسی گسترده تر شناسایی و کاوش شود. سکونتگاهی هفت هزار ساله
به گفته او ، تپه پوستچی به عنوان سکونتگاهی هفت هزار ساله در دوران پیش از تاریخ، دهکده و روستایی بزرگ محسوب می شود که وجود فعالیت-های تولیدی، صنعتی، آیینی، تجاری، مدیریت اداری در آن به اثبات رسیده است.
سرداری اظهار داشت : فعالیت ها اگر با توسعه کاوش ها در این محوطه همراه باشد، جنبه های کامل تری و سیر تحول و توسعه آن تا دوران جدیدتر را روشن خواهد ساخت.
این باستان شناس افزود :دو فصل پژوهش های باستان شناسی در این محوطه، نشان می دهد که کاوش و بررسی محوطه های تاریخی استان فارس در دشت ها و دره های مختلف، هرکدام در چارچوب زیست بوم و بستر جغرافیایی- فرهنگی خود واجد ارزش بوده و می تواند درک ما را از فرایند شکل گیری چنین محوطه هایی روشن سازد.
به گفته او ، دشت شیراز نیز ازجمله پهنه های زیستی فارس در جنوب غرب دره رود کر است که از دوران پارینه سنگی مسکونی بوده است.
وی تصریح کرد : باوجوداین، هنوز اطلاعات دقیقی از فرایند نوسنگی شدن و حتی روستاهای دوران نوسنگی این دشت نداریم.
سرداری افزود : کاوش های تپه پوستچی نشان می دهد که دشت شیراز از دوران نوسنگی (مرحله شمس آباد یا باکون ب۱) مسکونی بوده و ممکن است منجر به این امر شود که بقایایی از دوران جدیدتر (بعد از باکون میانی در هزاره های چهارم، سوم قبل از میلاد و دوران تاریخی) نیز به دست آید.
تولید حرفه ای ابزارهای سنگیحسنعلی عرب عضو هیئت علمی گروه باستانشناسی دانشگاه هنر شیراز و دیگر سرپرست هیأت باستان شناسی نیز گفت : از لحاظ تاریخی در حقیقت این محوطه یکی از سرنخ های مهم برای بازسازی توالی تاریخی و گاهنگاری چندین هزار ساله فرهنگ های ساکن دشت و شهر شیراز خواهد بود.
به گفته او ، کاوش های گسترده در این محوطه نشان خواهد داد که این دهکده با چه روستاها و شهرهای دیگر در دشت شیراز و دشت های اطراف مانند مرودشت، پاسارگاد، ممسنی، سرحد و دیگر دره های فارس ارتباط داشته است.
وی با بیان اینکه بقایای ابزارهای سنگی مختلفی که در سطح و لایه های این محوطه به دست آمده، گواهی بر تولید حرفه ای آنها است که دلالت بر مرکز صنعتی بودن این روستا بوده است تصریح کرد :مسلماً مقادیر زیادی از این ابزارهای تولید شده به دیگر مراکز صادر می شده و به شکل مبادله محلی، کالاهای دیگر به دهکده پوستچی وارد می شده است.
به گفته این باستان شناس ، مهره ها و اشیای تراشیده شده از سنگ های عقیق، فیروزه ، لاجورد و سنگ شجر نیز شاهدی بر ارتباطات گسترده منطقه ای تا مناطق دوردست شرق و شمال شرق ایران بوده اند.
وی با بیان این نکته که ساخت سفال های منقوش نیز حاکی از مهارت بالای ساکنان این محل در تولید تخصصی ظروف نمادین و همچنین مبادلات محلی آنها بوده است افزود : باتوجه به شواهد گیاهی به دست آمده، ساکنین اولیه این محوطه کشاورزی بسیار ضعیفی را در چرخه اقتصادی خود به کار گرفته اند.
عرب تصریح کرد :باوجوداین، به نظر می رسد که آنها دامدارانی حرفه ای بوده اند که با توجه به مقادیر زیادی استخوان های جانوری یافت شده، این فرض را می توان ثابت کرد.
این باستان شناس اظهار داشت: درواقع تپه پوستچی، جامعه ای دامپرور پیشرفته بوده که الگوی قصابی رشدیافته داشته است و ممکن است به عنوان مرکز محلی دشت شیراز، بخشی از تولیدات دامی و مبادله منطقه ای آن را برعهده داشته است.
فصل سوم کاوش های باستان شناسی تپه پوستچی شیراز با مجوز ریاست پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری در حال انجام است .
این مطلب بدون برچسب می باشد.
trueمنبع: امتداد نیوز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.emtedadnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «امتداد نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۲۰۳۷۲۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کشف معماری ۴۵۰۰ ساله در شرق ایران
تپۀ پیرزال در ۶۰ کیلومتری جنوب زابل در استان سیستان و بلوچستان قرار دارد و در سال ۱۳۸۷ در فهرست آثار ملی ثبت شده است. این تپه در سال ۱۴۰۲ از طرف دانشگاه زابل برای آموزش دروس عملی باستانشناسی به دانشجویان این رشته در دانشکدۀ هنر و معماری، برای فصل دوم کاوش شد که مهمترین یافته‌های آن، یک سازه معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) بود، که شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است. به گزارش ایسنا، حسین سرحدی، عضو هیأت علمی دانشگاه زابل، که سرپرستی دومین فصل کاوش آموزشی دانشگاه زابل در تپۀ پیرزال سیستان را به عهده داشت، گاهنگاری محوطه پیرزال را بر اساس یافته‌های سطحی، به دورۀ IV شهر سوخته نسبت داده است، درباره جزئیات کشف بقایای معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) توضیح داد: این معماری شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است. این خانه متشکل از تعدادی اتاق در حاشیۀ جنوبی یک حیاط مرکزی است. او اضافه کرد: کاوش‌های اخیر بیانگر وجود یک کوچه است که احتمالاً این ساختمان را به ساختمان‌ها یا خانه‌های دیگر مرتبط می‌کرده است. بقایای این کوچۀ در ضلع شمالی کارگاه ۳ نشاندهندۀ توسعۀ ساخت و ساز در دورۀ آخر عصر مفرغ سیستان است. در این فصل، که کارگاه شماره ۳ به ابعاد ۱۰ در ۱۰ متر کاوش شد، سفال‌هایی متعلق به حدود ۴۳۰۰ سال پیش، اشیاء گلی شامل پیکرک‌ها و اشیاء شمارشی نیز کشف شد. باستان‌شناسان همچنین اشیائی را در ارتباط با مدیریت کالا و نظام داد و ستد محلی کشف کرده‌اند که استقرار در این مکان را با سایر محوطه‌های اطراف برقرار می‌کرد. این کالاهای مبادلاتی به گمان باستان‌شناسان شامل ظروف سنگی، جانورانی همانند گاو، گوسفند و گندم و سایر ملزومات زندگی در آن دوران بوده است. به نظر آنها، مبادلۀ اشیاء سنگی همچون پیکَرَک‌ها و ظروف مرمرین در این تپه از رونق خوبی برخوردار بوده است. سرحدی درباره اهمیت این تپه باستانی گفت: بنا به یافته‌های سطحی، به نظر می‌رسد «پیرزال» یکی از بزرگترین تپه‌های متعلق به فاز انتهایی عصر مفرغ سیستان است، که تاریخ و کیفیت آن هنوز از مسائل مورد بحث باستانشناسی جنوب شرق ایران به شمار می‌رود. کانال عصر ایران در تلگرام
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت